සෙනෙහසට කවි ගී ලියවුනා මදි ....!!!!!!

ලෝකයේ නොමියයන සෙනෙහසක් වේනම් එය දරුවෙකුට මව්පියන්ගේ ලැබෙන්නාවූ සෙනෙස යැයි සිතුවෙමි.නමුත් එයත් මිය යමින් පවතී.ඒතරමටම පිරිහුණු සමාජය පිලිබදව යලි යලි කතා කිරීමෙන් පලක් නැත.දවසින් දවස විවිධාකාර අපරාධ  රට තුල වැඩිවෙමින් පවතී.ඒ සියලු අපරාධවලට වඩා ඉතාමත් වේදනාකාරීවුත් කුරිරුවුත් අපරාධය වන්නේ දෙමව්පියන් අතින් දරුවන්ටත් දරුවන් අතින් දෙමපියන්හටත් සිදුවන්නාවූ අපරාධයන්ය.ලෝකයේ ආදරය යන නාමය තවමත් පවතින්නේ නම් එයට හේතුව දෙමව්පියන් දරුවන් කෙරෙහි දක්වන්නාවූ ආදරය නිසාවෙනි.එයත් තුරන් වී ගියහොත් මහා සමාජීය ඛේදවාචකය වැඩි ඈතක නොවේ.මෙම වසර ආරම්භයත් සමග අසන්නට ලැබුනාවූ ඛේදනීය පුවත් දෙකක් හේතුවෙන් ඇතිවන්නේ මහත් වූ කලකිරීමකි.එක් පුවතක් වුයේ හිනිදුම වීරපන් ප්‍රදේශයේ පියෙක් විසින් අවුරුදු දෙකහමාරක් පමණ වයස ඇති තම බිලින්දාගේ ගෙල මිරිකා මරා සොහොන් බිමක ගොස් දමා තිබේ.අනෙක් පුවත වුයේ හැටන් ප්‍රදේශයේ පියෙකු විසින් තම මාස නවයක් පමණ වියැති බිලින්දා පොළොවේ ගසා මරා දමා තිබීමයි.ඝාතනය සදහා වූ හේතුව බිරිඳ සමග වූ ආරවුල ලෙසයි දැක්වෙන්නේ.හේතු දහස් ගණන් තිබුනත් තම දරුවා මරා දැමීමට තරම් සිතක් පැමිණියේනම් ඔහුගේ තත්වය විවරණය කිරීමට ලොවේ කිසිදු භාෂාවක වචනයක් සොයා ගත නොහැක.ඔහු මනුස්සයෙකු නොව සතෙකු ලෙසද  කිව නොහැක.හේතුව සතුන් පවා තම පැටවාගේ රැකවරණය වෙනුවෙන් තම අවසන් හුස්මය දක්වාම සටන් කරනු ඇත.මොවුන්ව “පියා” යන නාමයෙන් හැදින්වීම මුළු ලොවෙහි වෙසෙන තම දරුවන් තොර ලොවක් නොමැත යැයි සිතන්නාවූ සියලු පියවරුන්ට කරන්නාවූ නිග්‍රහයකි.මොවුන් කළ ක්‍රියාව දස මසක් කුසේ නොදැරුවත් ලේ කිරි කර නොපෙව්වත් තම මුළු ජිවිතයම තම දරුවා වෙනුවෙන් කැප කරන පියවරුන්හට කරන ලද නින්දාවකි.මෙවන් වූ පුවත් අප සමාජය තුල අලුත් දේවල් නම් නොවේ.

පසුගිය වසරේද තම ආදරවන්තිය හට ත්‍යාගයක් ගැනීමට මුදල් ලබානොදුන් හේතුවෙන් තරුණයෙකු තම මව කපා කොටා මරා දමන ලදී.එකම දියණිය තම නිවසේ සිටි බලු පැටවුන් හට සුඛෝපභෝගී කාමර ලබාදී තම පියා හට උරුම කළේ බලු කුඩුවයි.එක් තරුණයෙක් තම මව හට නැවත්වීමට ලබා දුන්නේ පාවිච්චි කොට අත්හරිනලද වැසිකිලියයි. පුද්ගලයෙකු  තම ආදරවන්තිය හා විවාහ වීමට තම එක් මසක් වියැති දියණිය,අවුරුදු පහක් වියැති පුත්‍රයා හා බිරිඳව අමු අමුවේ පුච්චා දැමුවේය...මෙවන් වූ සිද්ධි කීමට නම් බොහෝ ඇත.මෙය අප හට එදිනෙදා කියවන්නාවූ පුවතක් පමණක් වුවත් මෙය සත්‍යවශයෙන්ම සමාජය හට වැළදිගෙන එන්නාවූ පිලිකාවකි.එබැවින් සමාජයේ නැමැති ශරීරයේ එක් තැනක පමණක් මෙය නවතින්නේ නැත.මුළු ශරීරය පුරා පැතිරී ගොස් මරණය දක්වා කැදවාගෙන යාමට එය සමත්ය.මේ අතර අප සමාජය තුළම මව්පිය සෙනෙහස අහිමිවීම නිසා අඩා වැලපෙන්නාවූ දරුවන්ද, තම දරුවන් වෙනුවෙන් ජිවිතයම කැප කරන්නාවූ දෙමව්පියන්ද සිටිති.මේතරම්වත් මෙම මහපොළොව පවතින්නේ එවන්වූ අයගේ ආශීර්වාදය නිසාය.

මේ ආකාරයේ දෙමව්පියන් හා දරුවන් සම්බන්ධ අපරාධ පමණක් නොව මුලු ලක් බිමම සසල කළ තවත් අපරාධ බොහෝය.සේයා ඝාතනය,යාපනයේ විද්‍යා ඝාතනය,කහවත්ත කාන්තාවන් ඝාතනය,තවත් එවන් වූ ඉතාමත් කුරිරු ඝාතනය රැසක් සිදු වී ඇති අතර,සිදුවෙමින් පවතී.අලුතින් සිදුවෙන අපරාධයන් හමුවේ මිනිස්සුන් හට අතීතයේ සිදුවුණු අපරාධ අමතක වී යයි.මිනිස් ස්වභාවය එයයි.කිසිවෙකුට ප්‍රයෝජනයක් නොමැති නව මාතෘකා සමාජ තුළ වැඩිවශයෙන් කතා වෙද්දී වැදගත් මාතෘකා යට වී යයි.සංගීත සංදර්ශන,ජනප්‍රිය අයගේ ඕපාදුප,ජාතිවාදය ඇවිස්සිම්,දේශපාලන මඩ ගැසීම්,සමාජ ජාල වලට ආවේනිකවූ මාතෘකා, එක් එක් අයගේ පෞද්ගලික ජීවිතවල තොරතුරු  යනාදියට දෙන්නාවූ අවකාශයවත් සමාජ සංශෝදනය උදෙසා මාධ්‍ය තුලින් නොලැබීම කණගාටුදායක තත්ත්වයකි.අපරාධයක් සිදුවුවහොත් ආණ්ඩුවටත්, රටේ පවතින නීතියටත් ,පොලිසියටත් බැන වදින මිනිස්සුන් තුළ මෙවන් වූ අපරාධ නැවත්වීමටනම් සමාජ සංශෝනය පෞද්ගලිකව එක් එක් පුද්ගලයා තුළින් අරම්භ විය යුතු බවට තේරුම් ගන්නා තාක් මෙවන් වූ කුරිරු ඉරණම් වලට නැවැත්වීමේ තිත තැබීම සිහිනයක් පමණි.