One Pen’s Journey

Have you ever worried about having to crawl on the ground or having to be carried by another person? Many are forced to live on the ground or to wait to be carried by another to meet their most basic needs and they undergo further burdens. We encountered 10 differently able individuals who face basic mobility issues on a daily basis. Being unable to afford wheelchairs has a ff ected their ability to meet their basic needs, to go to school, to get a job, to get opportunities as oth ers and merely moving around. It is pathetic to know that they are already suffering from the pain, isolation and indignity of a physical disability. Did you know for as little as 9,800 Rupees you can give a wheelchair to a physically challenged person who is unable to get around on his/her own? You can provide mobility, dignity, freedom and hope to someone who previously had none. Do you have a used wheelchair? Thinking of what to do with it? If you have wheelchairs that are unneeded and not being u...

When I was in Grade 2, everyone in the class was asked to come to the dancing room. We were told to dance to “Ahasata Pibina Eran Kaleya ”. After few minutes of dancing few girls were chosen. The teacher announced to us that we were being chosen for a special welcome dance to welcome the new first years to our school. I danced my heart out because I loved dancing even when I was seven years old. At the end, only few remained in the class, including me but, I was still not ready to give up. My class teacher stood next to the dancing teacher and pointed at me and said “why don’t you choose her? She’s the best from the lot”. I was so happy, I felt so special. This happiness remained only for a few seconds as the dancing teacher replied to her saying “yes, I know, but, she’s black”. I stopped dancing and looked at myself. I was black, I didn’t deserve to welcome the first years. I don’t think my mother ever understood my need to buy ‘Fair and Lovely’ in Grade 2. She always told me...

For the  Mission of an initiative to drive Sri Lanka's construction industry towards more environment-friendly buildings.

What better way to support our future generation than by facilitating their educational needs? Contact : SocialService.lk team +94 772 381 981

ලංකාවේ අවසන් වරට පුද්ගලයෙක් එල්ලා මරා ඇත්තේ 1976 ජුලි 23 වැනිදායි. ඒ වැලිකඩදී එල්ලා මරණ ලද ජේ.ඒ චන්ද්‍රදාස  හෙවත් හොඳ පපුවා නම් පුද්ගලයෙක්. එතැන් පටන් අද වනතෙක් වසර 40ක් තිස්සේ එල්ලුම් ගස දිගු නින්දකයි පසු වන්නේ. මේ දීර්ඝ නිහැඬියාව අතරේ උනත් සේයා ඝාතනය,  රීටා ජෝන්ස්  ඝාතනය වැනි අපරාධත් සමග එල්ලුම්ගහේ අවශ්‍යතාවය ගැන විශාල මහජන මතයක් ගොඩනැගුණා ඔබට මතක ඇති. අපරාධකරුවන්ගෙ නින්ද අහිමි කරල සාමාන්‍ය ජනතාව අතර බිහිසුණු කතන්දර මවන්නට එල්ලුම් ගහ සමත් වෙන්නෙ ඒ මගින් මිනිසෙක්ව මරා දමන නිසාම නෙමෙයි. අපරාධකරුවෙක්ට මරණීය දණ්ඩනය නියම වූ මොහොතේ පටන් එල්ලා මරණ තෙක් ගතවන කාලයම ඒ පුද්ගලයාට මරණයටත් වඩා බිහිසුණු අත්දැකීමක් වන නිසායි. එල්ලුම් ගස ක්‍රියාත්මක නොවන මෑත භාගයේදී පවා “ නිදහස දෙන්නේ නැතිනම් එල්ලා මරන්න ” යැයි කියමින්  සිරකරුවන් උපවාස කිරීමට  පෙළඹීමම මේ දුෂ්කර දණ්ඩනය ගැන සාක්ෂි සපයනවා. අපරාධයක් දැක සංවේදීව අමානුෂික අපරාධකරුවෙක් දෙස අපිත් අමානුෂික ඇසකින් බැලීම සාධාරණද නැද්ද? එයට පිළිතුර ඔබේ හෘද සාක්ෂිය විසින් දෙනු ඇත. එල්ලුම් ගහ අකුරට ක්‍රියාත්මක වූ අදින් වසර හතලිහක...

පෙර දින හිතවතිය ඇමතුම දුනි විගස තොරතුරකි හිරිගඩු පිපෙන කදුළු ගෑස් බැටන් පොලු පහර වදිනවලු එකපිටඑක ලොකු වරදක් කළවුන් ලෙසට තලති මත් වුනු ලෙස වෙන කාහටවත් නොව වෙද නල උරුමවූ මොළ වෙත මතක් විය මලයා එහි සිටින වග දුන්නමි ඊලග ඇමතුම ඔහුට කෑවත් පොලු  පහර වුවත් දෙකින් එක නොනවතියව් නඟන හඬ අමතක නොකරව් ඇරඹුනු තැන රාගම නුඹ සිටින.....